Erger je niet, verwonder je slechts

Vakantie in Marbella, Spanje, 6 december 2012

Een vakantie, maar met een bijzondere reden. Mams is erbij, bij alles wat we doen.
Niet fysiek, maar zoals ze er altijd was; in ons hoofd en hart.
Bij elkaar, voor elkaar, voor altijd.
Dat was de leus ook op de rouwkaartjes, versierd met een hele grote zonnebloem.
Want dat was mams; de zonnebloem en het zonnetje in huis en hart.
De zonnebloem heeft als eigenschap dat ze altijd haar kopje richting de zon draait.
Tevens was mams op een zondag geboren; een heus zondagskind.
Het is niet voor niets dat paps de Costa del Sol heeft uitgekozen. Kust van de zon.
Waar we ook zijn en kijken, overal komt de zonnebloem terug in onze dagelijkse gang van zaken.
En schijnt de zon.
Waar we in ons hart en ziel ons zonnetje missen, zo zoekt het lichaam de zon op.
Zo is mams elke dag bij ons.

We zijn hier, op vakantie, maar met een bijzondere reden.
Het is een vlucht uit een beklemmende atmosfeer; de sfeer van rouw en spanning en verdriet. Vaak niet eens ons eigen verdriet: we zijn er als familie voor anderen om hun te ondersteunen en op te vangen.
En om daar steeds mee geconfronteerd te worden… houdt onze eigen verwerking tegen.
We hebben namelijk een jaar gehad om afscheid te kunnen nemen van mams. En ook de laatste dagen voor haar heengaan waren heel bijzonder en hecht.
Andere mensen hebben die momenten niet gehad.
Heel begrijpelijk dat hun verdriet nog rauw is. Maar die van ons is toe aan verzachting.

Wellicht zullen sommigen het niet begrijpen, deze vakantie, zo kort na haar heengaan.
Maar we zijn hier, met een bijzondere reden. En die reden is ons aller mams.
Genieten is een ander verhaal, maar we doen ons best.

Relatief

Alles is nu relatief. Mams overleed op 30-10-2012. Haar crematie was op 06-11-2012.
Ik ben slecht in het onthouden van data, maar deze zullen me altijd bijstaan als zijn ze getatoeëerd op het binnenste van m’n netvlies.
We zijn meer dan een maand verder, en nog steeds verwonder ik me over de alledaagse dingen waar mensen zich druk over kunnen maken.
Dat deed ik altijd al wel, maar nu wel in het bijzonder.
Je gaat de zin van het leven zoeken, de dingen die andere mensen bewegen en doen bewegen.
De kleine dingetjes beginnen op te vallen.
En die zijn best grappig. Helemaal hier in Marbella, waar het toerisme en ‘locals’ in elkaar opgaan en elkaar op economische wijze onderhouden en in stand houden.
Moest ik hiervoor helemaal naar Marbella? Ja, want mijn eigen omgeving is me te bekend geworden, waarbij de kleine, dagelijkse dingen mij althans en even niet meer opvallen.

Kadootjes

We zitten in het Hapimag Resort, op de zesde verdieping. De hoogste verdieping van het resort. En het meest luxe appartement. Dat hebben we niet zelf uitgekozen, nee. We kregen het voor onze kiezen en moesten het er maar mee doen. Erg vervelend ook; een balkon van 25 meter lang, met uitzicht op de zee en boulevard. 2 badkamers, 2 slaapkamers en verder een gigantisch luxe omgeving.
Waar hadden we dat nou aan verdiend? Dit was een heus kadootje.
Het weer was nogal stormachtig toen we hier aan kwamen; de weken daarvoor kende Marbella een heus ‘herfstweer’. We hebben de inhoud van onze koffers op dat weer afgestemd.
Maar sinds die zaterdag 1 december sloeg het weer om. Zonnige dagen, warm strand- en zwembad weer, echt helemaal geweldig.
Kadootje nummer 2. Ware het niet dat onze koffer inhoud daar niet op ingericht was.
Maar goed, je kunt niet alles hebben.
We doen het er maar mee. Ook erg vervelend.

Dagelijkse leven

Maar. De boulevard en het uitzicht op de boulevard. Meer dan geweldig.Vanaf deze hoogte kun je anoniem mensen gade slaan. Geheel legaal.
Daar gaat dagelijks een mevrouw met 2 Yorkshire Terriers over de boulevard. De hondjes hebben meer oog voor andere soortgenoten dan voor hun bazinnetje. Regelmatig draaien ze de riemen dan ook in elkaar, waarbij hun bazinnetje deze steeds weer uit elkaar draait. Om haar eigen as draaiende. En wellicht in het Spaans aan het vloeken.
Elke dag weer.
Heel hilarisch.
Heel bijzonder.
De honden op de boulevard zijn net als kinderen: ze zien elkaar, staan stil, hun hele wereld staat stil, en dan begint het begroetings- dan wel besnuffelritueel.
En de baasjes of ouders horen even niet in dat wereldje. Dan mogen die baasjes en ouders lopen schelden en trekken, gehoord worden ze toch niet.
Heel bijzonder en hilarisch.

De Senegalezen zijn er elke dag rond hetzelfde tijdstip. Hun dure Gucci en Louis Vutton tassen proberen ze te slijten aan de wandelende toeristen op de boulevard. Geloof me, ze pikken de toeristen eruit en laten de spanjaarden links liggen. Ze moeten dagelijks een fortuin kunnen ophalen aan de verkoop. Helaas is het een georganiseerde verkoop, waarbij de producten uit dezelfde fabriek komen als de merken, maar illegaal geproduceerd. Deze Senegalezen worden wat dat betreft enorm afgezet. Linkje over hun leven in Spanje: http://plazilla.com/afrikaanse-immigranten-in-spanje
Hun enige en karige inkomsten zijn afkomstig van toeristen.
De Senegalezen fleuren toch de boulevard een beetje op met hun kleurige, al dan niet en soms ongewenste aanwezigheid.

De politie en andere sujetten

Elke tien minuten rijdt er een patrouille wagen rond, of kom je agenten op de motor tegen. Dat zie je in Nederland niet. Ik vroeg eens aan een Nederlandse ober waar dat voor was? Zijn antwoord:
“Het schrikt af. Hier voel ik me veiliger dan in Nederland.
Het toerisme hier is namelijk een belangrijke inkomstenbron”.
Goh. Het klopt. Ook ik voel me hier veiliger dan in Nederland en in welk vakantie-oord dan ook; ik durf me hier ook ‘s nachts over straat te bewegen.

Dan heb je de Detectie-man, zoals ik hem noem. Hij heeft een metaaldetector, en elke dag rond een uur of 15:30 loopt ie alle plekken met strandstoelen af, op zoek naar verloren muntjes. Om de tien tot twintig meter bukt hij zich en stopt hij wat in zijn zakken.
Wat zal hij dagelijks binnenhalen, vraag ik me af?

Dan heb je nog de Teckel-man. De man met de teckel, of andersom. Ik zie elke avond om 19:30 een teckeltje lopen op de boulevard. Een waardige teckel en op leeftijd, met zo zijn eigen ongemakken. Hij heeft namelijk een lam pootje en komt niet zo snel vooruit. Maar elke palm die hij tegenkomt is zijn paradijs. De mens die bij deze teckel hoort, loop 10-20 meter vooruit. Draait dan om bij een volgende palm, en wacht tot zijn dierbare drievoetertje tot 5 meter genaderd is. Dan loopt de mens verder, en de teckel verder tot de volgende boom. En elke boom is een nader onderzoek waard (er komen nogal wat hondjes voorbij op de boulevard). De mens accepteert de beperkingen en neugten van zijn trouwe drievoeter.
Is me dat mooi.

Manana, manana.
Spaans voor ‘wat nu niet hoeft kan morgen ook wel‘.
Zo kan ik het dagelijkse leven hier op de boulevard in Marbella wel kort omschrijven.
De rust die hier rondwaart, waarbij elkeen zijn of haar eigen wereldje beleeft… is heel bijzonder.

Als toerist of ontheemde Nederlander zie je vooral mensen die kort voorbijkomen, ogenschijnlijk haastig zijn en in hun eigen wereld opgaan. Maar zodra ze doorhebben dat je nieuw bent hier, staat hun wereld even stil en zijn ze er 100% voor jou.
Ondanks hun eigen sores.
Ik mis dat in Nederland.
Hier in Marbella draagt eenieder nog de zon in zijn of haar hart.
En zien mensen wanneer anderen de zon nodig hebben.

Zo staakte een drukke bouwvakker zijn werkzaamheden, omdat hij 2 toeristen zag die onhandig met een kaart bezig waren.
‘Can I help you’, vroeg hij ons in gebrekkig Engels.

Zo kwam een duitse werknemer van het Hapimag resort met gitaar en al met een liedje van the Beatles op de proppen (Let it Be; ik ben opgegroeid met the Beatles), en probeerde mijn paps mee te laten zingen.

Zo speelden 2 artiesten hier in het resort opeens een unplugged cover van ‘knocking on heavens’ door”, terwijl ze er altijd een stricte agenda er op nahouden. Noot: de cover van dit nummer was 1 van de nummers die we hadden uitgezocht voor mam d’r crematie.
Heel bijzonder.

Zo hadden de Duitsers hier in het resort een Santa Claus dag georganiseerd. Sinterklaas, eigenlijk, wat paps en ik wilde vermijden in Nederland. Ze hadden een surprise avond georganiseerd. Wij wilden hier niet aan meedoen. However, we kwamen de Duitse Sinterklaas toch onverwacht op de gang tegen, en hij gaf een elk van ons een walnoot.
Ik heb mams een geranium in een bakje voor moederdag gegeven. Die geranium stond buiten en bloeide nog op de dag dat we weggingen naar Marbella. Mams was verzot op die geranium, omdat ze die van haar dochter had gekregen.
De lokale eekhoorn vond echter dat dit bakje een ultieme plaats was voor zijn gejatte walnoten. Er ligt dan ook een walnoot in het bakje.
De walnoot die ik van de Duitse Sinterklaas kreeg heeft dan ook een extra betekenis.
Heel bijzonder.

De Nederlandse ober waar ik het eerder over had, is 15 jaar geleden hier naartoe verhuisd. Nog 1 vakantie naar Nederland heeft hij gewaagd, maar hij was snel genezen van dat Nederland.
Ik kan me er nu iets bij voorstellen.

We zijn als mensen vergeten menselijk te zijn.
Mijn paps heeft het afgelopen jaar geleerd om van dag tot dag te leven.
Zijn motto is tevens de titel van dit artikel:
“Erger je niet, verwonder je slechts”.

Hoe waar. Ik verwonder me steeds meer om de kleine dingen die ons menselijk maken. De kleine zaken die ons drijven. De kleine zaken die we onbewust doen, maar daarmee wel anderen raken en laten stilstaan. Ont-roering.
Ergeren kan ik me niet meer om het gedrag van anderen, want dat is slechts een moment opname en relatief. En eenieder heeft zo zijn of haar eigen sores.

Wat wel mooi is… is dat iedereen op een bepaalde manier toch een belangrijke rol speelt, en daarbij anderen weer even laten stilstaan bij het wonder des levens. We hebben erg veel kadootjes gehad de afgelopen dagen, weken, maanden en jaren. De mensen die hiervoor verantwoordelijk waren en zijn hebben dat wellicht niet eens door.
Dat zijn dingen… die kleine dingen, waar je af en toe als mens wel bij stil moet staan.
Erger je niet, verwonder je slechts.
Hoe waar.
Mijn dank voor eenieder die op zijn of haar eigen manier in dit proces toch een heel belangrijke rol heeft gespeeld, en wellicht nog zal spelen.

Eva Kraan
Marbella, 6 december 2012